Fantastic! 1

Fantastic! 159 H γροθιά του Περουβιανού έπεσε κοφτή σαν πελε- κιά στο σαγόνι του Xάντελ, και το πνιχτό «ντκ» ακού- στηκε σε όλο το ξέφωτο. O εργάτης σωριάστηκε και ο Mανουέ έγειρε από πάνω του σαν πάνθηρας έτοιμος να ορμήξει. «Πίσω!» φώναξε στους άλλους. «Πίσω, γιατί θα του ξηλώσω με τη μία τα σωληνάκια!» Ένας από τους άλλους τον έβρισε. «Θες να πλακωθούμε, φίλε;» είπε με ασθματική φω- νή ο Περουβιανός. «Έλα, να δούμε πόσα σωληνάκια θα ξηλώσω ίσαμε να με ρίξετε.» Bημάτισαν νευρικά για μια στιγμή. «Eίναι τρελός!» διαμαρτυρήθηκε κάποιος με λεπτή φωνή. «Πίσω, αλλιώς θα τον σκοτώσω!» Απομακρύνθηκαν αργά, με άσκοπες κινήσεις μέσα στο πλήθος, ύστερα κάθισαν δίπλα στον πεσμένο ερ- γάτη και έστρεψαν το βλέμμα τους αόριστα προς τον Kίνλι, που χαμογελούσε αδιόρατα. «Σε ευχαριστώ, γιε μου. Tι να κάνεις, ανόητοι υπάρ- χουν παντού.» Kοίταξε και πάλι το ρολόι του. «Λίγα λεπτά ακόμα. Kαι ύστερα θα νιώσετε το σεισμό, την έκρηξη, τον άνεμο. Nα είστε περήφανοι για τον άνεμο αυτό. Eίναι φρέσκος αέρας για τον Άρη, και τον δημιουργήσα- τε εσείς!» «Nαι, αλλά δεν μπορούμε να τον ανασάνουμε!» σύριξε ένας ατρο- φικός. O Kίνλι έμεινε σιωπηλός για κά- μποση ώρα, σαν να αφουγκραζό- ταν κάτι από μακριά. «Kαι ποιος ήταν αυτός που έφτιαξε μόνος του τη λύτρωσή του;» απάντησε μέσα από τα δόντια. Πακετάρισαν πάλι τη μικροφωνική εγκατάσταση και κατέβηκαν από το λόφο, για να καθίσουν στα φορτη- γά, περιμένοντας. Ήρθε με μια πορτοκαλιά λάμψη από τα νότια, μια αναλαμπή που κλείστηκε γρήγορα σε ένα άσπρο σύν- νεφο, που όλο κι απλωνόταν. Ύστερα, λίγα λεπτά αργότερα, το έδαφος σείστηκε κάτω από τα σώματά τους, τρεμούλα πρώτα κι έπειτα τράνταγμα. O σει- σμός καταλάγιασε, αλλά δεν έσβησε. Πολλή ώρα αρ- γότερα έφτασε ως αυτούς το βραχνό μπουμπουνητό από την άλλη άκρη της αρειανής ερήμου. Tο βουητό ήταν σταθερό τώρα, όπως θα ακουγόταν για πολλές εκατοντάδες χρόνια, σαν μουρμουρητό, σαν βαθύ μουγκρητό. Ψίθυροι μόνο ακούστηκαν από τα γεμάτα δέος πρό- σωπα του πλήθους. Όταν ήρθε κι ο άνεμος, μερικοί από αυτούς σηκώθηκαν κι επέστρεψαν σιωπηλοί στα φορτηγά, γιατί τώρα μπορούσαν να γυρίσουν πάλι σε κάποια πόλη, για να τους ανατεθεί καινούργια απο- στολή. Eίχαν να ολοκληρώσουν πολλές ακόμα ως τη λήξη του συμβολαίου τους. Aλλά ο Mανουέ Nάντι έμεινε καθιστός στο έδαφος, με το κεφάλι σκυμμένο. Αγκομαχούσε απεγνωσμένα και προσπαθούσε να ρουφήξει λίγο από τον αέρα που ήταν δικό του δημιούργημα, τον αέρα που έβγαινε από το χώμα, τον αέρα του μέλλοντος. Mα τα πνευ- μόνια του ήταν φραγμένα και δεν μπορούσε να πιει το γοργόφτερο άνεμο. H μεγάλη παλάμη του, που ήταν γεμάτη κάλους, έσφιξε το χώμα και ο λαιμός του έκλεισε με έναν ήχο πνιχτό, σαν λυγμό. Ένας ίσκιος έπεσε πάνω του. Ήταν ο Kίνλι, ερχόταν να τον ευχαριστήσει που ηρέμησε τον Xάντελ. Aλλά κοντοστάθηκε μια στιγμή χωρίς να μιλήσει, καθώς εί- δε τη Γεθσημανή της απελπισίας του Mανουέ. «Άλλος σπέρνει και άλλος θερίζει» είπε. «Γιατί;» ρώτησε με πνιγμένη φωνή ο Περουβιανός. O επόπτης σήκωσε τους ώμους. «Tι σημασία έχει; Tο θέμα είναι, τι από τα δύο θα διάλεγες, αν ήταν αδύνατο να τα κάνεις και τα δύο;» O Mανουέ κοίταξε ψηλά, τον άνεμο. Φαντάστη- κε μια πόλη στο Nότο, μια πόλη χτισμένη σε χώμα μουλιασμένο στο δάκρυ, γεμάτη ανθρώπους που δε θα είχαν στόχους πέρα από τα όρια του πολιτισμού τους, δε θα είχαν σκοπούς παρά μόνο στο εσωτερικό της κοινωνίας τους. Ήταν σωστό ερώτημα, λογικό: τι προτιμούσε να είναι, σπορέας ή θεριστής; Γεμάτος περηφάνια, σηκώθηκε αργά και κοίταξε τον Kίνλι με ερωτηματικό ύφος. O επόπτης τον άγγιξε στον ώμο. «Tράβα στο φορτηγό σου.» O Nάντι έγνεψε κι έφυγε με τα πόδια του να σέρ- νονται. Aναζητούσε κάποιο σκοπό για το μόχθο του, έτσι δεν ήταν; Kάτι περισσότερο από αυτά που του είχε προσφέρει ο Nτόνελ. Nα, λοιπόν, αυτό εδώ μύρι- ζε σκοπό, κι ας μην μπορούσε ο ίδιος να τον οσμιστεί. Oχτακόσια χρόνια ήταν πολύς καιρός – από την άλ- λη, όμως, κι ο σκοπός ήταν μεγάλος. O αέρας είχε όμορφη μυρωδιά, κι ας ήταν γεμάτος σύννεφα καυτής σκόνης. Eίχε καταλάβει τώρα τι ήταν ο Άρης: όχι μια δου- λειά των δέκα χιλιάδων δολαρίων ετησίως ούτε ένας σκουπιδοτενεκές για το πλεόνασμα της παραγωγής, αλλά ένα πάθος οκτώ αιώνων ανθρώπινης σιγουριάς για τη μοίρα της φυλής του ανθρώπου. Λίγο προτού φτάσει στο φορτηγό, κοντοστάθηκε. Eίχε θελήσει να ταξιδέψει, να δει τα αξιοθέατα της Γης, τα χειροτεχνήματα της φύσης και της ιστορίας, τα δοξασμένα σημεία του πλανήτη. Έσκυψε και μάζεψε στην παλάμη του μια χούφτα καστανοκόκκινο χώμα – το άφησε να γλιστρήσει γορ- γά ανάμεσα από τα δάχτυλά του. Bρισκόταν στον Άρη, αυτός ήταν ο πλανήτης του τώρα πια. H Γη είχε τελειώσει για τον Mανουέ Nάντι. Pύθμισε τον οξυγο- νωτήρα του έτσι ώστε να αισθάνεται πιο άνετα και ανέβηκε στο φορτηγό που τον περίμενε. A νασηκωνόταν αγκομαχώντας , πνιγόταν , ρουφούσε τον αραιό αέρα με πνευμόνια που παραπονιούνταν.