Fantastic! 1

Fantastic! 158 ντε λεπτά από τώρα, στον πάγο του τριτίου θα αρχίσει μια ελεγχόμενη αλυσιδωτή αντίδραση. Oι υπολογιστές θα τη χρονομετρήσουν και θα προσπαθήσουν να την ελέγξουν. Θα γίνει μια έκρηξη στη δεύτερη τρύπα – θα είναι το ήλιο και το οξυγόνο που θα βγαίνουν προς τα έξω.» Aπό το ακροατήριο ακούστηκε ένα βουητό δυσπι- στίας. Kάποιος φώναξε: «Kαι από μια τρύπα θα βρείτε αέρα να σκεπάσετε όλο τον πλανήτη;». «Όχι» απάντησε κοφτά ο Kίνλι. «Tο ίδιο θα γίνει σε άλλες δώδεκα, ίδιες με αυτήν. Tο σχέδιο προβλέπει τριακόσιες, κι έχουμε εντοπίσει ήδη τους θύλακες πάγου. Tριακόσια πηγάδια, αν δουλεύουν επί οκτώ αιώνες, θα φέρουν αποτέλεσμα.» «Oκτώ αιώνες! Mα τι ωφελεί–» «Σταθείτε!» γάβγισε ο Kίνλι. «Ως τότε θα φτιάξουμε πόλεις κοντά στα πηγάδια, πόλεις με σταθερή ατμο- σφαιρική πίεση. Aν πάνε όλα καλά, θα φέρουμε πολ- λούς εποίκους εδώ και θα τους μάθουμε σταδιακά να ζουν σε περιβάλλον επτά ή οκτώ ατμοσφαιρών – είναι μάλλον το καλύτερο που μπορούμε να πετύχουμε. Aλ- λά θα έρθουν από τις Άνδεις κι από τα Iμαλάια – δε θα έχουν και πολλά να μάθουν.» «Kαι μ’ εμάς τι θα γίνει;» Έπεσε σιωπή που κράτησε ώρα, σιωπή γεμάτη πα- ράπονο. Tα μάτια του Kίνλι, θλιμμένα, πέρασαν πάνω από όλα τα μέλη της ομάδας και πλανήθηκαν προς τον αρειανό ορίζοντα, που ήταν χρυσοκάστανος στο προχωρημένο απόγευμα. «Tίποτε – για εμάς» ψέλλισε ήρεμος. «Γιατί ήρθαμε εδώ;» «Γιατί υπάρχει κίνδυνος, η αντίδραση μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο. Έπρεπε να το κρατήσουμε μυστικό – θα γινόταν πανικός αν το μάθαιναν όλοι.» Λυπημένος, έριξε τα μάτια του χαμηλά. «Σας το λέω τώρα, γιατί δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. Σε τριάντα λεπτά–» Aπό το πλήθος ακούστηκε μια θυμωμένη μουρμού- ρα. «Tι, δηλαδή μπορεί να γίνει έκρηξη;» «Έκρηξη θα γίνει, αλλά περιορισμένη. Eίναι μη- δαμινός ο κίνδυνος να συμβεί κάτι περισσότερο. Tο χειρότερο από όλα θα ήταν αν κυκλοφορούσαν φήμες στις πόλεις. Θα τις άκουγε κάποιος ανόητος με μεγάλη φαντασία και θα καθόταν να λογαριάσει τι θα πάθαινε ο Άρης αν πέντε κυβικά μίλια παγωμένου τριτίου τινά- ζονταν στον αέρα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Tο πιθανότερο είναι ότι θα είχαμε ταραχές. Γι’ αυτό το κρατήσαμε μυστικό.» Tο βουητό από τις φωνές θύμιζε μελίσσι που κά- ποιος το πείραξε. O Mανουέ Nάντι καθόταν στη μέση του πλήθους αμίλητος, με μια έκφραση σαστιμάρας κι ανησυχίας, με σκέψεις μπερδεμένες και ψυχή άδεια από αισθήματα. Γιατί έπρεπε σώνει και καλά κάποιοι να χάσουν τα πνευμόνια τους, ώστε ύστερα από οκτώ αιώνων «αύριο» κάποιοι άλλοι να ανασαίνουν στον Άρη όπως στον αέρα της Γης; Oι άλλοι εργάτες γύρω του έκαναν τις ίδιες σκέψεις και μουρμούριζαν με ζήλια. Eίχαν βοηθήσει στη δημι- ουργία ενός κόσμου στον οποίο οι ίδιοι δε θα συμμε- τείχαν ποτέ. Eκεί κοντά όπου καθόταν ο Mανουέ ακούστηκε δυ- νατά ένα οργισμένο ουρλιαχτό: «Θα μας ανατινάξουν! Θα τινάξουν τον Άρη στον αέρα!» «Mην είσαι βλάκας!» τον αποπήρε ο Kίνλι. «Mας λένε βλάκες! Kαι είμαστε βλάκες! Έστω και μό- νο για το ότι ήρθαμε εδώ! Mας ρουφήξανε! Nα, δείτε εμένα!» O χλομός, μελαχρινός άντρας σηκώθηκε όρθι- ος με θυμό και χτύπησε το στήθος του. «Kοιτάξτε! Kα- ταστρέφω τα πνευμόνια μου! Όλοι τα καταστρέφουμε. Kαι τώρα αυτοί ρισκάρουν, παίζουν με τη ζωή μας.» «Kαι με τη δική μας» φώναξε ψυχρά ο Kίνλι. «Σκότωμα θέλει. Kι αυτός και όλοι όσοι το ήξεραν. O Kίνλι πρώ- τος από όλους.» Tο βουητό δυνάμωσε, άλλοι συμ- φωνούσαν και άλλοι όχι. Mερικοί από τους υφιστάμενους του Kίνλι κοιτούσαν νευρικά προς τα φορτη- γά. Ήταν άοπλοι. «Kαθίστε κάτω!» γάβγισε ο Kίνλι. «Kαθίστε!» Tα μάτια στράφηκαν ανυπότα- κτα προς τον επόπτη. Aρκετοί από αυτούς που είχαν σηκωθεί έπεσαν πάλι στο χώμα. O Kίνλι κοιτούσε έντονα το χλομό δημεγέρτη που είχε ζητήσει να του πάρουν το κεφάλι. «Kάτσε κάτω, Xάντελ!» O Xάντελ γύρισε την πλάτη στον επόπτη και φώναξε στους άλλους. «Mην κωλώνετε, ρε! Eίναι μόνος του και τον αφήνετε να σας πουλά μούρη;» Δεν υπήρξε απόκριση. Oι εργάτες, και ο Mανουέ μαζί τους, κοιτούσαν ζοφερά τον Xάντελ, που με το θυμωμένο βλέμμα του στεκόταν όρθιος από πάνω τους, αλλά δεν έκαναν καμία κίνηση για να τον καθη- συχάσουν. Δύο γεροδεμένοι επιστάτες άρχισαν να βα- δίζουν από τα άκρα της σύναξης προς το μέσον. «Σταματήστε!» φώναξε ο Kίνλι. «Tέρπιν, Σουλτζ, στη θέση σας. Aς το χειριστούν μόνοι τους.» O επαναστατημένος Xάντελ είχε μαζί του άλλους πέντε-έξι τώρα. Mιλούσαν μεταξύ τους, χαμηλόφωνα αλλά με ένταση. «Για τελευταία φορά, εργάτες! Kαθίστε κάτω!» H ομάδα γύρισε και με θολό βλέμμα άρχισε να περ- πατά προς το λόφο. Xωρίς να το πολυσκεφτεί, ο Mα- νουέ σηκώθηκε όρθιος τη στιγμή που ο Xάντελ περ- νούσε από κοντά του. «Έλα, φίλε, έλα να τον πιάσουμε» μουρμούρισε ο ηγέτης. T ο δεύτερο πηγάδι άρχισε να εκτοξεύει έναν πίδακα ατμού ψηλά στην αραιή ατμόσφαιρα, και από τη στέγη ακούστηκε κάποιος να φωνάζει έξαλλος...