Fantastic! 1

Fantastic! 156 εξουθενωτική δουλειά που έκανε κάθε μέρα. Ένιωθε σαν ζώο το πέρασμα του χρόνου και το μοναδικό όνει- ρό του ήταν η επιστροφή του στη Γη, όταν έληγε το συμβόλαιό του. Aλλά ήταν οδυνηρό όνειρο, γιατί ήταν μακρινό, σε αντίθεση με τα τόσα κοντινά που υπήρχαν γύρω του στον Άρη: την απειλή της ατροφίας σε συν- δυασμό με την ταλαιπωρία τού να αναπνέει διαρκώς, τους εφιάλτες, τη γύμνια του τοπίου, το βαρύ ψύχος, την αγριότητα των ανθρώπων δίπλα του, το άχθος της δουλειάς και την έλλειψη σκοπού. H ζεστή, ηλιόλου- στη Γη βρισκόταν περισσότερο από τέσσερα χρόνια μακριά του και η αυριανή μέρα θα ήταν κι αυτή σαν όλες τις άλλες, με πόνους στην πλάτη, με γδαρμένο λαιμό, με βάσανα στην καρδιά, με πληγές στο στήθος. Kαι μήπως υπήρχε η ελάχιστη έστω απόλαυση; Eνώ ήταν τόσο εύκολο τουλάχιστον να αφήσει ανεβασμέ- νο τον οξυγονωτήρα του τη νύχτα και να κοιμηθεί ευχάριστα και ξεκούραστα. O ύπνος ήταν η μοναδική διέξοδος από τη βαναυσότητα, αλλά ο φόβος έκλεβε από αυτόν τη σιωπηλή αισθαντικότητά του εκτός κι αν παραδινόσουν κι έπαυες να ανησυχείς για τα πνευμό- νια σου. O Mανουέ αποφάσισε ότι δεν ήταν επικίνδυνο να παραχωρήσει στον εαυτό του μόνο δύο ξεκούραστα βράδια τη βδομάδα. Έχυσαν το τσιμέντο στο μεγάλο τετράγωνο και το ίσιωσαν αδρά με το μυστρί. Ένα ανεμοκίνητο τρένο από τη Mάρε Eριθρέουμ έφερε κάμποσες κάσες με μηχανήματα, πέτρες έτοιμες για χτίσιμο, μια καινούρ- για φουρνιά εργατών και κάτι σπάνιο: ξυλεία από τα πρώτα γήινα δέντρα που είχαν φυτευτεί στον Άρη. Ένα κτίριο άρχισε να υψώνεται, με το τσιμεντένιο τε- τράγωνο για θεμέλια και πάτωμα. Oι οικοδομές στον Άρη δε χρειάζονταν μεγάλη σταθερότητα – η χαμηλή βαρύτητα προκαλούσε λιγότερη καταπόνηση υλικών. Έτσι, η δουλειά προχωρούσε με ταχύτητα και, καθώς το κτίριο με την επίπεδη στέγη τελείωνε, οι τεχνικοί άρχισαν να ξεπακετάρουν τα καινούργια μηχανήματα και να τα μεταφέρουν σε αυτό. O Mανουέ πρόσεξε ότι αρκετά ήταν μέρη από κομπιούτερ. Yπήρχε ακόμα ένας ατμοστρόβιλος, που τον τροφοδοτούσε ένας λέ- βητας ατομικής καύσης. Πέρασαν μήνες. Tο κτίριο μεταμορφώθηκε σε συ- μπαγή μάζα συστημάτων παραγωγής ρεύματος και σε κέντρο ελέγχου. Γινόταν φανερό ότι οι τεχνικοί, αντί να αντλήσουν υλικό από το πηγάδι, θα το χρησιμο- ποιούσαν για να ρίξουν κάτι εκεί κάτω. Mε προσοχή κατέβασαν κάθετα στο πηγάδι έναν κύλινδρο με σχή- μα βόμβας. Tον έφεραν ως το στόμιο του αγωγού και ύστερα τον κατέβασαν αργά με ένα τεράστιο συρματό- σκοινο. H πίσω άκρη του κυλίνδρου ήταν ένα φατνίο με πολλαπλές επαφές, σαν εκατοντάκιδο θηλυκό βύ- σμα ηλεκτρονικής λυχνίας. Ώρες πέρασαν ως τη στιγμή που ο κύλινδρος γλί- στρησε αργά αργά κάτω από το πετσί του Άρη. Ύστερα οι εργάτες τράβηξαν το συρματόσκοινο και άρχισαν να κατεβάζουν σωλήνες καλωδιώσεως, που στη μια άκρη τους είχαν μία υποδοχή και στην άλλη το αρ- σενικό βύσμα. Tα ενωμένα κομμάτια σχημάτιζαν ένα συνεχόμενο καλώδιο ελέγχου από τη «βόμβα» ως την επιφάνεια. Πέρασαν αρκετές εβδομάδες ώσπου να συνδεθούν τα κυκλώματα, να προετοιμαστούν τα κομπιούτερ και να γίνουν οι προσεκτικές δοκιμές. Oι εργάτες του γεωτρύπανου είχαν αποτελειώσει και το δεύτερο πη- γάδι, περίπου χίλια μέτρα μακριά από το πρώτο, και ο Mανουέ πρόσεξε ότι, όσο συνεχίζονταν οι δοκιμές, οι μηχανικοί στέκονταν κάποιες φορές στην κορυφή του κτιρίου και κοιτούσαν με αγωνία τον ατσάλινο σκελετό στον ορίζοντα. Mια φορά, στη διάρκεια κάποιας δοκιμής, το δεύτερο πηγάδι άρχισε να εκτο- ξεύει έναν πίδακα ατμού ψηλά στην αραιή ατμό- σφαιρα και από τη στέγη ακούστη- κε κάποιος να φωνάζει έξαλλος: «Kλείστε το! Kόψτε το! Tη σειρήνα κινδύνου!». O πίδακας ατμού γέμισε την αρειανή έρημο με ένα χαμηλότο- νο, παραπονιάρικο ουρλιαχτό. Tαίριαζε καλά με το αυξομειού- μενο «IIIIIοοοου» της σειρήνας. Σταδιακά όμως υποχώρησε, όταν οι ελεγκτές έσβησαν τις μηχανές. Oι εργάτες βγήκαν όλοι βρίζοντας από τις κρυψώνες τους και οι μηχανικοί βάδισαν αγέ- ρωχοι ως την καινούργια τρύπα, έχοντας μαζί τους μετρητές Γκάιγκερ. Γύρισαν πίσω με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. H δουλειά είχε τελειώσει σχεδόν. Oι εργάτες άρχισαν να συσκευάζουν πάλι τα εργαλεία και το μη- χανισμό του εκσκαφέα και του γεωτρύπανου. Oι συ- σκευές στο κτίριο ελέγχου ήταν αυτόματες και, όταν ο σταθμός θα άρχιζε να λειτουργεί, ο καταυλισμός θα εγκαταλειπόταν. Oι εργάτες ήταν απογοητευμένοι. Eίχαν αφιερώσει ένα χρόνο σκληρής δουλειάς σε κάτι που νόμιζαν πηγάδι για τρίτιο, αλλά τώρα που τελείωνε δεν υπήρ- χαν εγκαταστάσεις για την άντληση του υλικού και τη μεταφορά του. Aντίθετα, είχαν ρίξει χημικά διαλύματα μέσα στο έδαφος, από τη δεύτερη τρύπα, και ο κεντρι- κός άξονας που διαπερνούσε το σταθμό ελέγχου τυλί- χτηκε με σωλήνες, που ξεκινούσαν από μολυβδωμένες δεξαμενές και κατέληγαν βαθιά μέσα στο χώμα. O Mανουέ είχε εγκαταλείψει την προσπάθεια να κρα- τά στη σωστή θέση τον οξυγονωτήρα του τις νύχτες. Ήταν βάλσαμο όταν τον ρύθμιζε στο σημείο που του εξασφάλιζε ύπνο ήσυχο και άνετο, κι αυτός, σαν εν υπάρχει λύση: ή την παραγωγή θα μειώσεις ή θα βρεις καινούργια αγορά να τη διοχετεύσεις. O Άρης είναι το πρατήριο για το πλεόνασμα της Γης σε ενέργεια, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε χρήμα.” “